Een verhaal over knoflook, Netflixliefde en chocolade

Zondagmiddag. Het stormt buiten. Het wordt al donker. Ik heb afgelopen week knoflook gegeten, afscheid genomen van mijn collega’s, een verjaardag overgeslagen, foto’s gemaakt, een brief geschreven aan de chocolade van Cruesli en omdat ik wel zin heb om te schrijven, kun je het hieronder allemaal lezen. Omdat een blog van > 300 woorden niet leesbaar geacht wordt, noem ik dit geen blog maar:

Het rommelverhaal op een stormachtige zondagmiddag, omdat geen enkele serie op Netflix me meer kan bekoren

Inhoudsopgave

Hoofdstuk 1: Knoflook
Hoofdstuk 2: Afscheid van mijn collega’s en Hidden Charms
Hoofdstuk 3: De ultieme reep chocolade maken
Hoofstuk 3.5: Oppassen op mijn nichtje
Hoofdstuk 4: Verliefd op iemand die veel te snel werd vermoord

1. Knoflook

Dus we vroegen aan het vriendje van mijn zusje of hij zijn befaamde Broccolipestopasta van Chicks love Food weer wilde maken. Ja, mannen halen daar ook hun recepten vandaan. Ik kan een lang betoog houden over zijn kookkunsten, maar we stonden nadat hij de borden voor ons had neergezet, in een rij voor het gasfornuis om de pasta op te warmen.

“De saus moest koud,” zei hij. De voorgeschreven 1,5 teen knoflook, vertaalde hij naar een voet. “Een hele grote en een kleinere, ja dat is misschien drie,” zei hij. Het rook heftig. Het was alsof je bouillon had getrokken van een lang verloren zweetsok en dat je er dan nog een uitje doorheen snippert om de smaak iets aan te sterken.

Na het eten waren we het er allemaal over eens dat het niet prettig was: dat gevoel dat je krijgt als je ergens met twijfel bent ingestemd en dat het dan ook verkeerd uitpakt. Je zag het aankomen en toch doe je het. Dat heb ik vaak als ik een bank overval of als je wakker wordt naast iemand die je ’s nachts in een café ontmoette. Het leek allemaal erg mooi en nu zit je met stinkende (ochtend)adem.

Overigens word ik nooit wakker naast iemand die ik niet ken. De enige adem die ik ’s ochtends ruik is die van de ventilator van mijn laptop naast me. Een fijn warm walmpje wel.

En zo waren we de rest van de avond misselijk van onze eigen adem. Ik had die avond een verjaardag in de stad, maar durfde het huis niet uit. De telefoon nam ik niet op. Bang dat zelfs op deze golflengte de rottende stank iemand om zeep zou helpen. Nu kun je zeggen dat ik mijzelf aanstel, maar het zit gewoon niet echt in mijn aard om iemands’ verjaardag te verpesten. Ik hoop dat ze van dit verhaal geen lucht krijgt.

We zaten de rest van de avond in knoflookquarantaine.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de afgelopen week een soort spindokter van knoflook ben geweest en op slinkse wijze campagne heb gevoerd voor de witte bol. Ik had op internet gelezen over de wonderbaarlijke hoeveelheid van geneeskundige krachten van de knoflook en dit dagelijks aan mijn huisgenoten gemeld. Dat is serieus niet overdreven. De geneeskundige kracht, bedoel ik, ik heb de campagne misschien wel overdreven.

Ik kwam aan het begin van de week thuis en zag dat ze in de keuken bezig waren met zelfgemaakte falafel. “Zit daar knoflook in?”, vroeg ik. Het antwoord laat zich raden. Ik heb deze maaltijd overigens geweigerd, omdat ik die avond in een dichtbevolkte kroeg zou staan waar ik gedag zou zeggen tegen oude vrienden van mijn studievereniging.

Na een kleine twee jaar laat ik liever een andere indruk achter dan die van iemand die zojuist een GFT-kliko heeft schoongelikt. Ik nam dus pasta uit een zakje.

Mijn huisgenoten hadden die avond een afspraak met hypotheekadviseurs op een soort open avond, en waren vooral erg lollig met de adem tijdens de maaltijd. Ze waren zich later zo terdege bewust van hun mondgeur, dat ze zo’n beetje elk gesprek voerden met de hand voor de mond en het schaamrood op de kaken. Zo bleef op deze open avond hun mond vooral gesloten.

Van de knoflookgrappen en hoogmoed tijdens het eten, bleef dus weinig over. Ze moesten vooral zelf op adem komen, nadat de adviseur ze vriendelijk naar een appartementje had verwezen in de donkerste krochten van Overvecht. Op veertig hoog. Daar kunnen ze zonder problemen bossen knoflook eten, moet hij gedacht hebben. Ik heb wel genoeg woordgrapjes proberen te maken over adem, je moet er waarschijnlijk een lange voor hebben om dit stuk te lezen.

‘De minimale effectieve dosis voor een therapeutisch effect is één teentje bij de maaltijd, twee of drie keer per dag. Maar vergeet niet dat er ook wat nadelen aan knoflook zitten, zoals een slechte adem’. Het staat er echt. Drie tenen knoflook per dag. Dit is waarschijnlijk overgenomen van een doktersvoorschrift aan een kluizenaar die zijn dagen in een grot in Siberië doorbrengt.

Ik raad liefhebbers aan het te houden bij een nageltje knoflook. Als je nog een keer een feestje wil bezoeken of niet de rest van je leven naast je laptop wakker wil worden. Oké, niet echt een super sterk einde, maar we gaan gewoon door naar hoofdstuk 2.

2. Afscheid van mijn collega’s en Hidden Charms

Afgelopen vrijdag vierde ik het einde van mijn dienstverband met collega’s in een donkerbruine kroeg in Den Haag. Het was een feestje, maar wel een vreemde. Een afscheidsborrel is niet echt anders dan een verjaardag. Behalve dat het feest gaat over vertrek, in plaats van dat je een jaar ouder ben geworden. Ik heb (hele) toffe cadeaus gekregen en een ontzettend leuke kaart met allemaal persoonlijke wensen. Wat dat betreft is een afscheidsborrel leuker dan een verjaardag, want mensen maken zich er niet vanaf met ‘gefeliciteerd’ op Facebook, maar schrijven super aardige dingen op een kaart.

De vrijdagmiddag voorafgaand op kantoor, vergeet ik niet snel. De koelkast vol met broodjes vis die collega’s tijdens de lunch hadden gekocht, om de borrel niet in te stappen met een nuchtere maag. Voorbereiding is alles.

Ik ga ze missen, dat is zeker. Ik moest overigens zelf eerder weg van de afscheidsborrel omdat ik ’s avonds de Engelse band Hidden Charms zou fotograferen. Als afscheid een hamburger zou zijn, dan was het die vrijdagavond een dubbele.

Hoofdstuk 3. De ultieme chocoladereep maken

Hehe, we zijn eindelijk weer eens beland bij een handgeschreven brief die de wereld een stukje beter probeert te maken. Ik eet graag Cruesli. Dat is gewoon de ongezonde variant van Muesli, want het smaakt naar snoep in plaats van paardenvoer. Ik ben groot fan van de Chocolade variant. Omdat het plan om slaafvrije chocolade te eten met een brief hopeloos faalde, stap ik over naar andere chocolade.

Geachte heer/mevrouw,

Ik ben groot fan van de Quaker Cruesli Chocolade variant. De andere versies eet ik eerlijk gezegd nooit. Dat komt vooral door de aanwezigheid van die fantastische stukjes chocolade. Soms vis ik een hele hand van die dingen uit de zak een eet ze dan als snack.

Nu zou ik u het volgende willen vragen. Het vissen naar de kleine stukjes is nogal tijdrovend. Is het mogelijk dat u deze in de fabriek laat omsmelten tot een chocoladereep? Dat zou echt fantastisch zijn! Oja, en nog een klein ander vraagje: wie was Quaker precies?

Aan superlatieven geen tekort, merk ik nu ik de brief overtyp. Voor de duidelijkheid: Quaker is die oude bok op de verpakking. De brief dan.

Ik heb op de website niet kunnen vinden wie die meneer op de verpakking nu is, maar als iemand het antwoord weet, dan hoor ik het graag. Ik laat me echter niet zo snel uit het veld slaan en maak die reep dan maar zelf.

41 gram chocola, maar het is toch een dik reepje. Na twee happen verlang ik naar knoflook.

Hoofdstuk 3.5 Oppassen

Ik pas een paar uurtjes op mijn nichtje. Ik stel voor dat ze ook een stukje schrijft over het oppassen en dat is een prima samenvatting:

snoep!!!!!!!!!! is lekker!!!!.

david is de lievste oom van de heelen  werood

pitsa is leker

Daar ga ik geen andere woorden aan vuil maken. Ik ben in ieder geval niet de gezondste oom ter wereld.

Hoofdstuk 4: Verliefd op iemand die veel te snel werd vermoord

Ik werd onverwachts gevangen door een  – op het eerste oog oersaaie – serie. Een serie die niet binnen 10 seconden heel interessant wordt, klik ik vaak al weg. Maar ik gaf de Engelse serie Happy Valley het voordeel van de twijfel. Ik heb geen spijt. Naja, dat heb ik wel, maar niet om verwachting van de serie. Het is een meeslepend verhaal, tergend. Het gaat onder je huid zitten als een venijnige doorn met weerhaakjes.

Ik weet hoe dat voelt, want ik heb dat jaren geleden eens gehad en kan het me herinneren als de dag van gisteren. Ik denk dat ik van deze serie ook een soort litteken heb overgehouden. Een kleintje. Ik ga verder niet in op de inhoud van de serie en ook niet proberen een recensie te schrijven want dan verval ik waarschijnlijk in een brei van clichés.  Maar er was dus een actrice die ook onder mijn huid ging zitten. Iets dieper dit keer. Richting het hart.

En ze gaat dood. Al snel. Wordt op een brute manier vermoord en dan ook nog zo dat je denkt, dit had makkelijk voorkomen kunnen worden. Ik heb de serie uitgekeken, maar haar elke aflevering gemist. Ik ben niet de enige. Want iemand die de woonkamer binnenliep en een vluchtige blik worp op de televisie zag haar nog net naar iemand lachen. “Zo, die is leuk,” zei hij. Dat lachen was trouwens niet op het moment dat ze werd afgemaakt.

Als je de laatste aflevering van een serie hebt gekeken, krijg je dat welbekende gevoel dat je de personages een beetje mist. Omdat er buiten bomen omvallen, maak ik tegen beter weten in nog een rondje op Netflix, maar er is niets meer dat me kan boeien.

Vanavond schrijf ik haar een brief. Niet een overdreven liefdesbrief, maar een waarderende. En dat ik van mening ben dat de regisseur een grote fout heeft gemaakt door haar personage te laten vermoorden. Ik schrijf de brief op het briefpapier dat ik van mijn collega’s kreeg.

Morgenochtend begint de week weer. De storm is gaan liggen. Ik word wakker en voel de adem van de laptop.

Nawoord

Als je dit hele verhaal hebt gelezen, vind ik je een toffe peer.