Dit is het beste (thuisbezorgd)restaurant van Nederland (maar je kunt alleen in Utrecht bestellen)

Oh. Als je denkt dat dit sponsored content is, dan heb je het helemaal mis. Alle euro’s die ik aan maaltijden van Mama Thai in Utrecht heb besteed, zijn elke cent waard. Mama Thai sponsort de smaakpapillen in mijn mond door alles wat uit die geweldige witte kokers van haar komt.

Ik had dit stuk op verschillende manieren kunnen benaderen. Iets over eenzaamheid en het koken voor jezelf op een enkele pit (zonder geschikte pan), de waterkoker smelten, 12 kilometer fietsen om je was te doen, mondjesmaat vooruit komen met je scriptie en belanden in een persoonlijke briefwisseling met een thuisbezorgrestaurant. Oplossing. We behandelen ze gewoon allemaal.

Eten delen

Goed, eigenlijk wilde ik een behapbaar stuk schrijven. Eentje dat je kunt verspreiden in de grote stroom van deelbaarheid via social media. Je kunt stukken schrijven, waarvan je weet dat iedereen het zou moeten weten. Heel Utrecht zou toch willen weten waar je het beste je eten kunt bestellen? Dan deel je iets. Eten delen maakt ook nog eens gelukkig. Je kunt zonder enige gêne een recept uitwisselen, maar na recepten en goede workouts wordt het al snel persoonlijk. Daar zit echt niemand op te wachten.

Net als een journalistieke scoop gedeeld moet worden, heb ik nu ook een scoop. Ik heb het beste thuisbezorgrestaurant van Utrecht gevonden. Ga nou niet zeuren over mijn integriteit: jij wilt ook weten waar je je eten moet bestellen, toch? In plaats van een chagrijn aan de deur te verwelkomen die je een lauwe pizza overhandigt. Je moet dan ook nog de doos op z’n kop houden, het deeg van het deksel schrapen, omdat de bezorger over een drempel vloog.

Eten bestellen? Moordenaar! 

Ben ik trouwens de enige die zich schuldig voelt wanneer je eten bestelt? Niet zozeer omdat je een luie hond bent zonder kruidenarsenaal en eeuwige kliekjes, maar omdat je weet dat je het leven van velen riskeert op het moment dat je een bezorgscooter met jouw pizza op weg stuurt.

Viral gaan (doe je niet zo)

Maar goed, in plaats van een krachtig stuk over het beste restaurant van Utrecht, hierbij gewoon zoals ik zin heb om de woorden op het scherm te plempen. Ik had vorig jaar een workshop waarin Viral gaan werd behandeld; dit stuk zou als voorbeeld gebruikt mogen worden over hoe het níet moet. Zo ondeelbaar als oerstof.

Iedereen die klikte omdat je gewoon even wilde weten waar je je eten vandaan moet laten komen, sorry.

Eenzaamheid

Hoe kun je eenzaamheid het beste omschrijven? Ik denk dat het epicentrum van leegte in mijn studio op de Uithof te vinden is. Als je Moeder Aarde centreert in Google Earth en op ‘eenzaamheid’ zoekt, dan wordt je vanuit de ruimte naar mijn fornuis op de Uithof gezogen en stop je precies op mijn eenpitsfornuis, dat wordt afgeschermd door een pannetje met keiharde noodlesresten. Over moeders gesproken, die van mij kookt als de beste, maar Mama Thai komt op een goede tweede plek.

Op dit moment kijk ik uit mijn raam in een klaslokaal aan de overkant. Iemand is vergeten de TL-verlichting uit te zetten. Kijk, zo zie je nog beter hoe je er bij zit. Ik hoor in dat lokaal te zitten totdat de zon opkomt, schrijvend aan mijn scriptie. Er zou vannacht dan op geen enkele manier energie verspild worden.

Uithof
Mooi uitzicht

Iemand ging vanmiddag naar huis. Een vrolijk paasweekend voor de boeg. Achteloos vergeten dat stomme knopje om te zetten; een onbenullige handeling. Maar wie zou ooit bedenken dat je naar huis gaat en vergeet het licht uit te zetten, wat ertoe leidt dat iemand die avond een traan van zijn goed verlichte wang moet wegvegen?

Nee hoor, die traan is grapje. Het eten is lekker pittig en ik wilde dat lokaal aan de overkant nog een beetje verder dramatiseren.

Pittig werk, pittig eten

Ik kook oprecht liever dan dat ik bestel. Oké, dat is gelogen. Maar ik voel me beter als ik groenten koop, ze snijdt, een tijdje wacht en het dan opeet. Eten bestellen is toch een beetje alsof je een t-shirt koopt waarvan je weet dat deze onder verkeerde arbeidsomstandigheden in de winkel is beland. Bij eten bestellen, is de enige vinger die je uitsteekt naar de app op je telefoon. Geen moeite doen voor je eten voelt verkeerd. Eten in een restaurant is anders, daarvoor ga je tenminste nog de deur uit. Maar ik had vandaag een pittige dag. Met heftige gesprekken. Ik had geen zin om naar een andere plaats te fietsen voor een zak aardappelen.

Gesmolten waterkoker

Ik kook meestal in fasen, omdat ik maar een pitje heb (en de oven uit het raam viel). Eerst de aardappelen, of pasta. Die zet ik in een schaal met bord om ze warm te houden en dan volgt de rest. Maar mijn laatste driegangenmenu mislukte omdat de knop op mijn waterkoker op mysterieuze wijze bleef hangen. Het eerste spruitje smaakte naar verbrand plastic en toen dacht ik nog dat het aan het spruitje lag. Ik at die avond lauwe aardappelen met jus.

Een uur later stak ik mijn neus in de waterkoker, zag daar een witheet element en een omlaag gedrukte knop en rook, je raadt het al: verbrand plastic. Wat je moet weten is dat ik oprecht verheugd was met deze ontdekking, omdat ik niet snapte hoe een snufje suiker zoveel schade aan spruitjes kon toebrengen.

Nu weet ik niet of dit nog een gevolg is van de warme chocomel die ik met kerst op een absurd snelle manier aan mijn gasten presenteerde.

Wassen en thee drinken 

Oja, vergeet ik bijna te zeggen dat ik ver moet fietsen om mijn was te doen. Ik deed de vorige wasmachine weg omdat er stinkende kleren uitkwamen, maar vergat dat het handig is zo’n ding te vervangen. Deze week zat ik ’s avonds veel op de fiets, met ergernissen over een lange bizarre vergadering of met een tas vol kleren. Als je om half 11 thuiskomt, staat koken in drie fasen je tegen. En sinds ik een gesmolten marshmellow niet kan gebruiken voor thee, gebruik ik een pannetje om water te koken. Dat kun je goed combineren met een blok noodles dat je er eerst in laat weken.

Soms wil je dan voor de verandering even lekker eten.

Ik ontdekte Mama Thai. De eerste keer dat ik bij haar bestelde was ik blij verrast een handgeschreven kaartje aan de zak te vinden. ‘Voor David, enjoy!’, stond erop. Ik was bezig aan de onderzoeksopzet van mijn scriptie en zat in mijn eerste week van algehele genotsonthouding. Ik schreef een recensie op de website.

Beste eten ooit wat thuis kan worden afgeleverd. Ik zou bij mama Thai nooit het huis uit gaan. Of wel, maar dan zou ik haar elke dag laten langskomen. Meestal vind ik bestellen een soort straf, maar huisarrest is nu een zegen. Chapeau.

Het opvallende is dat er nagenoeg alleen maar positieve reacties staan. En de negatieve zijn eigenlijk ook positief.

mama thai
Aangepast aan de Hollandse keuken en een gezonde fout maken. Mijn helden.

Dat is een ongekend unicum. Maar het klopt echt. Ik schreef bij mijn volgende bestelling bij de opmerkingen dat ik heerlijk had gegeten en dat ik ze normaal per brief zou bedanken, maar dat ik het te druk had met mijn scriptie.

Vanavond zat ik met een dubbel schaamtegevoel op de bank: Netflix en eten bestellen. Dat werd nog erger toen ik dit pakket ontving. Tot mijn grote verrassing las ik het volgende. briefjes mama thai

Je kunt stellen dat de eenzaamheidsseismograaf helemaal op hol slaat wanneer je correspondeert met je thuisbezorgrestaurant. Maar eenzaam ben ik niet meer.

Ik heb Mama Thai. Ik stuur haar een kaartje terug.

En mijn andere moeder stuur ik weer op pad voor een nieuwe waterkoker.

Mama Thai is een Thais restaurant in Utrecht, alle currypasta’s, sauzen en marinades zijn huisgemaakt, ze heeft vegangerechten en gebruikt kip met drie sterren.  Als je nu alleen zit met Pasen, en de eenzaamheid druipt uit je ogen, bestel dan een overheerlijk gerecht bij Mama Thai. Doen. Fijn paasweekend!

 

 

Meer