Het leven is een onmogelijke puzzel en ik haat mijn nieuwe wasmachine (niet) (11)

“Later!”

Zo neem je afscheid van je beste vriend. Even later gooi ik het raam open en sta ik op mijn bureau. “Ik ga je wel echt missen”, roep ik naar buiten. “Later Daaf!” S. fietst weg op een zelfgebouwde fiets met blauw verlichte velgen. Speciaal voor Berlijn gebouwd. Stuk voor stuk. Efficiënt en creatief. Hij verhuist. Maar we zouden er samen heen gaan.

Wassen zonder wasmachine

Een belofte die al een paar jaar in de boeken stond. Morgen wordt er hier een zwaar apparaat geleverd dat mijn kleren kan wassen. Na twee maanden op de fiets met een loodzware tas vol natte was, besluit ik vanavond een wasmachine te kopen. Gisteren brak de band om mijn schouders en werd er luid gejoeld door mensen in oranje toen mijn kleren koprollen maakten over het fietspad. Mijn voeten kreeg ik nauwelijks normaal op de pedalen.

Ik had de energie in mijn zolen in de Koningsnacht verbruikt, die vooral voelde als de nacht van de Lakei. Ik stond tot ’s ochtends vroeg voor een door de Belastingdienst gekort loon honderden jassen in de grootste chaos in een garderobe te werpen. Werken loont, maar je kunt maar beter geen twee banen hebben.

Een wasmachine in dit huis is als een anker voor mijn slechte keuzes, verbroken beloftes en verdampte dromen. Ik probeerde het ding zo lang mogelijk uit te stellen en te ontkennen dat ik hier nu echt woonde.

Het afscheid met mijn andere beste vriend begin deze maand was ook een prachtig echtevriendengroet. Ik kreeg een sms waarin stond dat hij geen tijd meer had om langs te rijden. Dat smerige ratje is hem er gewoon voor een klein jaar snel tussenuit geknepen met een oude camper. Ik verdwijn meestal op feestjes omdat ik geen zin heb om iedereen uitgebreid gedag te zeggen en dat wordt een ‘Davidje’ genoemd, maar dit afscheid was de moeder aller Davidjes. ‘Respect’, stuurde ik dan ook terug. Beste vrienden werken zo.

Mama Thait ook af

En dan was er nog mijn nieuwe beste vriendin: Mama Thai. Ze bezorgde me in de afgelopen maanden heerlijk Thais eten en schreef er persoonlijke kaartjes bij. Vorige week woensdag werd ik zelfs door haar gebeld. Slecht nieuws. Ze hebben het niet gered in de thuisbezorgdmania. Dapper gevochten met de klamme pizza concurrentie, maar kwantiteit gaat hier boven kwaliteit. Ik werd bedankt voor mijn bestellingen en positieve berichten en ik wenste ze alle succes voor de toekomst. Ik vind de inkomensverschillen in Nederland en de weigering van kritische journalisten bijvoorbeeld nogal oneerlijk, maar de opheffing van mijn tweede moeder slaat alles.

Afscheid nemen van drie beste vrienden in een maand is veel.

Deze kwam te laat

Puzzelen

Ik schreef laatst nog trots dat het Bucketbriefproject een jaar bestond. En dat het mijn leven veranderde. Maar ik ben mijzelf in dat jaar ook een beetje verloren. Ik denk dat je altijd stukjes kwijtraakt en nieuwe stukjes aanplakt. Het leven is wat dat betreft een soort onmogelijke puzzel van 10.000 stukjes. Met als prent een bosje rozen in de buitenlucht. Veel stukjes blauw die je elke keer op een andere plek probeert te passen en je vindt snelle voldoening in het felle hart van de bloemen.

Ik heb nog nooit een puzzel voltooid. Laat staan gemaakt. Ik hoop wel dat de vergelijking van een puzzel met het leven nog niet eerder is gemaakt, maar dat google ik zometeen wel ff.

Verhuizen naar Berlijn

Het was eigenlijk allemaal makkelijk: ik wilde stoppen met mijn baan, verhuizen naar Berlijn en daar een bestaan opbouwen. Dat is wat ik écht wilde. Een droom. De stad waar ik elke keer thuiskwam, is nu verder weg dan ooit. Ik vertel graag mijn dromen aan anderen. “Misschien moet je eens wat minder eerlijk zijn,” adviseerde een collega vorig jaar.

En daar had hij volkomen gelijk in. Dit blog. Mijn brieven. Ze zijn te eerlijk.

Het zijn pogingen te bewijzen dat ik iets kan. Dat ik ergens van kan dromen en er in geloof. Mensen zeggen dat ik goed kan schrijven en zijn de stukjes rood in die puzzel. En jullie denken dan: die blauwe moeilijke stukjes, dat is dan je scriptie. Dat is belangrijk. Dat is het eigenlijke leven.

Maar dat belangrijkste lukt me niet en nu zit ik hier. Met een puzzel die ik niet wilde leggen. Ik probeer de lucht te leggen, maar ik kan de bloemen van het grote plaatje niet eens vinden. Ik ben ze kwijt. En nu denk ik ook: waarom zou je dit delen? Waarom zou je eerlijk zijn? Voor wie? Voor mijzelf? Schrijf het lekker in een notitieblokje van de HEMA naast je bed en lach er in de ochtend om.

Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik er nog geen Dr. Oetker taart van bak. Ik blijf hangen in dromen die ik niet durf uit te voeren en mis daadkracht die me naar het schrijven van een scriptie helpt. Je weegt je succes aan het verleden en nu zit ik bijna met een loodzwaar apparaat in de badkamer.

Ik overweeg vaak mijn blog weer van het internet te vagen. Maar dit is denk ik het enige dat ik kan. Ik schaam me dat ik zoveel over mijzelf schrijf, ik tel het aantal keer ‘ik’ in een blog en denk dan ‘waarom schrijf je niet over anderen? Beschrijf mensen, in plaats van jezelf.’ Maar ik zoek naar anderen. Ik zoek mensen die achterblijven, die ook ’s avonds opeens beseffen dat ze alleen zijn. Dat vrienden vertrekken. Dat mensen veranderen. Dat je soms een dag wacht op een apparaat dat zweet oplost. Dat je thuisblijft van 08.00 uur tot 22.00 uur om je grootste angst te ontvangen.

Angst

Vorige week sprak ik tijdens werk een oude vrouw. Een onmogelijk kleine stem in mijn oor. Beroofd. Ze keek de man in de ogen die haar dierbaarste bezit rustig afnam. Hij trok een lade open. Dat oude vrouwtje kon toch niets. Hij stopte de sieraden die zij erfde in zijn zak en verdween. De vrouw had de laatste jaren veel zien verdwijnen, totdat ze alleen overbleef. En nu was er ook nog angst.

Ik wil iets voor haar doen, ik moet iets voor haar doen, dacht ik.

Die witte wasmachine. Sluit maar aan dat ding. Het leven is geen onmogelijk puzzel. Als je voor de tweede keer een beste vriend uitzwaait en wacht op een apparaat dat je haat, kun je er in werkelijkheid zomaar achter komen dat je al jaren stukjes probeert leggen aan de verkeerde puzzel. Ik ga een nieuwe plaat leggen. En het is vast weer een onverstandige keuze. De zoveelste.

Tweeënhalf jaar lang vroegen mensen wie ik ben. Ik ben bezig met mijn scriptie, zei ik dan. Ik loog. Voortaan ga ik vragen of ze aan mijn kleren willen ruiken.

Dat is wie ik ben.

Een originele schrijver worden is ook geen optie

Het leven is geen puzzel, maar een wasmachine

Dan introduceer ik hierbij het mysterieuze brievenmeisje. De afgelopen maanden stuurden we elkaar geregeld brieven. Die van haar origineel, grappig en versierd. Die van mij vaak gehaast. We mailen ook. Brieven duren soms te lang. En ik ben niet zo goed in het plannen van schrijven. Ik stuurde haar een gedeelte van bovenstaand stuk. Vanochtend las ik haar mail. Ik vroeg haar of ik de laatste zinnen mocht citeren.

‘Je mag mijn woorden gebruiken alsof ze van jou zijn. Ik heb de letters ook niet uitgevonden,’ schreef ze terug, en in reactie op mijn wasmachinegezwets:

‘(…) Dat het steeds zoeken naar nieuwe prikkels, grotere dromen, zogenaamd mooiere wegen je misschien alleen maar verder van je kern afdrijft. Dat je die lagen moet doorleven, in plaats van doorbreken. Dat twijfel aan jezelf geen ongeloof in jezelf is. Dat geluk de glans van goeddoen is.

De mensen in Berlijn voelen zich niet anders dan jij. Dat is een valstrik. Misschien houdt die wasmachine je niet in zijn greep, misschien houdt ie je juist op jouw plek.’

Er zijn misschien een paar vrienden even uit zicht, maar er is een bijzonder iemand bijgekomen.

Oh my friends
I am heavy
Can I beat within your heart
Can I bleed within your love
Oh my friends

Beyond the ocean size, I’m unaware
Locked out the other side
Like I was never there
Like I was never there

I lost my only space
Two empty stares
Oh how the light would change
Like I was never there
Like I was never there

(nu wil ik niet sentimenteel doen met die lyrics, maar ik kwam toevallig bij dit nummer uit en het is net alsof het door de wasmachine wordt gezongen)

Haha, first!

Daar is hij dan. De Samsung Eco Bubble.

“Wat een rotdingen zijn dat he, zo zwaar,” zeg ik tegen de mannen die de wasmachine installeren. “We hadden er vandaag een van 120 kilo,” antwoordt hij, “dit is niets.”

Zo licht als een veertje.

Over veren gesproken. Dit zijn nog een paar foto’s van o.a. een nest jonge vogeltjes.

Ik was nog een dag en nacht in een boswachtershuisje in Dorst en ik sliep er heerlijk. Het bos kwam binnen.

Dorst bos

Meer